BuurtLAB heeft een bestuur. Een bestuur bestaande uit drie betrokken Rotterdammers: Andre Bimmel, Hans Hazenak en Hanna Bakker. Zij genieten (gelukkig) van hun pensioen. Terecht, want ze hebben hun sporen wel verdiend in de samenleving. Dat besturen van BuurtLAB doen ze voor 0 euro.

Alleen met kerst krijgt een ieder twee boeken. Speciaal geselecteerd door Bart en Edward en op kerstavond gebracht. Deze gouden mensen hebben volop tijd voor BuurtLAB en zouden er boven op kunnen zitten. Maar dat doen ze niet. Ze zijn betrokken, maar wel op gepaste afstand. Zes keer per jaar houden ze met Bart en Edward een vergadering.

‘Goedemiddag. Ik wil graag de vergadering openen. Wie heeft afgelopen periode nog interessante dingen gelezen, gezien of gehoord?’ vraagt voorzitter Hans. Iedereen deelt met plezier titels van boeken, artikelen in kranten, bijzondere tv momenten en inzichten. ’Laten we dan nu agendapunt 1 behandelen: de jaarrekening BuurtLAB. Andre jij als penningmeester, wat heb je te melden?’ vraagt Hans. Andre legt uit ‘Het is een goed jaar geweest. Inhoudelijk, maar ook financieel. We houden zelfs wat geld over.’ ‘Mooi, winst,’ mompelt Bart. ‘Nee, binnen een algemeen nut beogende instelling maak je geen winst. Dan heb je een positief bedrijfsresultaat. En dat resultaat komt ten goede aan de doelstelling van de stichting,’ legt Andre fanatiek uit. Bart houdt wijselijk zijn mond. Zo gaat dat bij BuurtLAB. Wie het weet, mag het zeggen. En Andre weet het. Dat is winst.

‘Het volgende punt op de agenda, komt van mijzelf,’ gaat Hans verder. ‘Bart en Edward zijn de dragende krachten, de ondernemers, de leiders van BuurtLAB. Zouden we hen niet meer verantwoordelijkheid kunnen geven? Want die ligt nu vrijwel volledig bij ons,’ legt Hans uit. Dat klinkt logisch. ‘Hans, Bart en ik zijn bij een notaris geweest. Die zegt: een beetje verantwoordelijkheid bestaat niet. Dus jullie zijn of verantwoordelijk als bestuur of niet,’ zegt Edward. ‘Die man heeft gelijk,’ reageert Hanna. ‘Maar we kunnen jullie wel wat meer bevoegdheden geven. Dat zetten we op papier en dan maken we wat regels en afspraken. Niet te veel, niet te weinig.’ Het bestuur gaat akkoord en zo mogen Bart en Edward ook zelfstandig geld uitgeven. Tot op bepaalde hoogte natuurlijk. Eindelijk een eigen pinpas. Dat maakt het ondernemen makkelijker.

Na het geld en de vorm volgt de inhoud. Zo gaat dat altijd, ook al roept iedereen dat de inhoud leidend is. ‘Zeg!’ roept Hanna vol passie. ‘Hebben jullie bij Tegenlicht die aflevering met Semler gezien! Fantastisch!’. Hanna is gek op organiseren en managen. ‘Die Braziliaan legt de verantwoordelijkheid helemaal bij mensen in de uitvoering. Zij zijn de vakmensen en richten zelf hun werkdag in. Het werk moet alleen wel op tijd klaar zijn. De winst bij dat bedrijf schoot omhoog!’ legt ze uit. ‘Ik probeerde bij het vorige agendapunt die verantwoordelijkheid te regelen Hanna. Helemaal in de geest van Semler. Maar dat lukte niet,’ reageert Hans. ‘En winst maken, doen we ook niet. Positieve bedrijfsresultaten. Positieve bedrijfsresultaten,’ betoogt Andre voor de zoveelste keer. Hanna laat zich niet uit het veld slaan. ‘Die Semler heeft zelfs eigen scholen opgericht met een eigen visie op hoe kinderen moeten leren. Niet alles voorkauwen, maar zelf ontdekken. Experimenteren. Proefondervindelijk antwoorden zoeken,’ vertelt ze. De oogjes van Edward en Bart twinkelen. Wat mooi! Misschien moesten ze maar eens een proef doen.

De voorzitter sluit de vergadering na 3,5 uur en dan is het tijd voor een drankje en een flinke schaal bitterballen.