’Pleinmoeder blijf je altijd'

Ze is nu nog de spin in het wijkweb rond het Berkelplein, maar ooit gaat Radha Jiawan haar passie achterna. ‘Als ik met pensioen ga, wil ik een eettentje openen waarin ik Surinaamse gerechten maak.’ En toch: ‘Pleinmoeder blijf ik altijd, ook voor de kinderen die inmiddels volwassen zijn.’

Wanneer Radha precies begon met het vrijwilligerswerk, weet ze niet eens meer precies. Zo lang is ze al bezig, wil ze maar zeggen. Het moet ergens 20 jaar geleden zijn geweest, toen ze net aan het buurtplein was komen wonen. Met kleine kinderen thuis werd ze al snel overblijfmoeder bij de Arentschool. Daar maakte ze ook kennis met Stichting BuurtLAB. ‘Om de schooltuintjes te onderhouden aan de Oudedijk deden we een cursus met Bart en Edward.’

Maar zoals dat gaat met mensen die oog hebben voor de sociale omgeving wilde voormalig sociaal pedagogisch medewerker Radha meer gaan doen. Aangespoord door BuurtLAB gaf ze vrouwen Nederlandse les. Ook werd ze pleinmoeder. ‘De chaos op het plein was zo groot dat er wel toezicht nodig was. Met zo’n vijftien andere moeders zorgden wij ervoor dat er leuk werd gespeeld en er geen ruzies ontstonden. En zo waren we ook de ogen en oren voor de gemeente en woningcorporatie Woonstad.’

Zo leerden buurtbewoners Radha kennen. ‘Kinderen die inmiddels volwassen zijn noemen me nog tante, juffrouw of oma; niet bij mijn voornaam, want dat doe je niet in Suriname.’ Haar Surinaams-Hindoestaanse achtergrond zegt ook veel over haar ‘bemoeienis’ met de buurt. ‘Als er wat moet gebeuren sta ik voor mensen klaar. Dat zit in mij. Klaarstaan voor een ander geeft mij een stukje levensvreugde.’

Ook al is nu allang geen pleinmoeder meer, nog steeds is ze betrokken bij de buurt. Ze organiseert, vaak met anderen, allerlei activiteiten; van een zwembad voor de thuisblijvers in de zomervakantie, tot het versieren van een grote kerstboom en oliebollen bakken. ‘Nu corona voorbij is, kunnen we weer een heleboel activiteiten gaan oppakken. 'De kerstboom kan nu ook wel weer terugkomen.’ En als het niet om activiteiten gaat, weten mensen haar wel voor allerlei andere zaken te vinden. Als er in ons wooncomplex iets niet goed gaat, benaderen ze Radha. Zij kent de juiste mensen bij de gemeente of woningcorporatie.

Zo ook als het gaat om sociale hulpverlening. ‘De echte problemen spelen zich af achter de voordeur. Als er wat is komen ze naar mij. Ik ben een soort magneet, inderdaad. Ik ben behulpzaam. Dat is het. Ik heb de lijnen, ken mensen en dan kan ik ze zo weer verder helpen.’

Op het balkon voor haar deur wijst ze naar het plein: ‘Kijk, nu is het weer helemaal leeg. Daarnet nog helemaal vol. Zo gaat het heel de dag, af en aan.’ Ondertussen zint ze op een nieuwe activiteit waarin het eten centraal staat. ‘Nieuwe bewoners bekommeren zich steeds minder om de wijk. Ik heb het idee om te gaan ‘cultuurkoken’; om de twee of drie maanden wil ik dan verschillende culturen via het koken samenbrengen. Eten maakt de tongen los. Dan kunnen we van elkaar leren. Daar wordt de wijk alleen maar beter van.’

TEKST: Robert Verkerk

FOTOGRAFIE: Lianne Brenkman